ฉันคิดว่ามันจบเร็วก็จริงที่เข้ามาพร้อมกันแบบนี้ แต่ไม่คิดจะตอบโต้การโจมตีทั้งหมดนี้หรอก ดังนั้นสำหรับฉันแล้วทางเลือที่ดีที่สุดก็คือ 'หมอบ'
หลังจากนั้นไม่ถึง 1 นาที..
ฉันลุกขึ้นมา มองซ้าย มองขวา เห็นพวกเขานอนกันเรียงรายราวกับเมื่อคืนหลับกันมาไม่เพียงพอพร้อมด้วยน้ำสีแดงๆที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหลออกมา ไม่สิ...ฉันควรเรียกมันว่าเลือดถึงจะถูก
ถึงภาพนี้จะดูน่ากลัวเพียงใด แต่ฉันกลับรู้สึกคุ้นเคยกับภาพพวกนี้ซะเหลือเกิน แต่ก็อดสงสัยไม่ได้จะมีคนที่ไม่โง่เหมือนเจ้าพวกนี้เหลือรอดอยู่รึป่า...ว
" เห้ไอ่หนู !! ฉลาดดีนี่หว่า แต่ก็เป็นตามคาดล่ะนะ ถ้ามาตายเอาง่ายๆแบบนี้คงเป็นผู้ชายที่ไม่ได้เรื่องเอามากๆ กะอีแค่รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับคนแก่ยังทำไม่ได้เลย " ไม่ทันขาดคำ ชายชราที่ท้าฉันเอาก็ลุกขึ้นมาจากซากศพของพวกโง่เขลาเหล่านั้น
" ผมก็คิดอยู่เหมือนกันและลุง ว่ามันจะน่าเบื่อเกินไปเหมือนกัน ถ้าพวกโง่ๆเล่นตายพร้อมกันหมดแบบนี้" ผมพูดด้วยความรู้สึกกระหายเลือดแปลกๆ
" พูดงี้ก็สวยสิหนุ่มน้อยยยย ..ย๊ากกกกก !" ชายชราพูดพร้อมหยิบดาบเล่มโตออกมาจากกองเลือด พร้อมขว้างเข้ามาหาฉัน
" นี่ ลุงๆ! จะล้อเล่นก็ให้มันดีๆหน่อยขว้างเข้ามาแบบนั้นเป็นใครก็หลบได้ยุแล้.......ววว " ฉันพูดเยาะเย้ยพร้อมขยับตัวหลบเบาๆ แต่ไม่ทันขาดคำ ชายชราที่ยืนหลังค่อมๆอยู่ข้างหน้าฉันตอนนี้ไม่อยู่แล้ว
" ตายซะ !! ไอ่หนูปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม " ชายชราโผล่มาข้างหลังรับดาบที่ตนขว้างมาพร้อมคำราม
แต่ ไม่ทันสิ้นเสียงคำรามชายชราก็เหวี่ยงดาบมาที่ตัวฉัน แต่..แต่ ... เกร้งงงง
" แก..แกมันไอ่ขี้ขลา......ด " ไม่ทันสิ้นเสียงชายชราก็ล้มลง
" ตาลุงเอ้ย ! ถ้าลุงใช้ดาบเล็กกว่านี้อาจจะฟันฉันโดนก่อนก็ได้มั้งนะ แต่ไม่ต้องหรอก ฉันชอบให้คนหนังเหนียวอย่างลุงแก่ตายมากกว่า อิอิ " ฉันพูดล้อเลียนชายชราอีกครั้งแม้ว่า เขาจะหลับไปแล้วก็เถอะ
" ดูเหมือนว่าเราจะได้ผู้ชนะกันแล้วนะครับ แต่ก่อนอื่น กรรมการ! ไปเช็คชายชราคนนั้นสิว่าเขาพร้อมที่จะสู้ต่อรึเปล่า " เสียงประกาศดังขึ้น พร้อมพนักงานชายสวมแว่นสองคนวิ่งเข้ามาในสนามอย่างรวดเร็ว
" ท่านครับ! ดูเหมือนว่าเขาจะหมด สติไปแล้.......ว " กรรมการคนแรกพูดยังไม่ทันจบก็ล้มลงไปอย่างรวดเร็ว คนที่สองจึงตรวจดูอีกครั้งและพบ เข็มยาสลบติดอยู่ที่พื้น
" เอ่อ ! ท่านครับ ดูเหมือนว่าชายชราและกรรมการอีกคนจะเหยียบกับดักเข้าน่ะครับ แต่สรุปได้ว่าเขาไม่สามารถต่อสู้ได้อีกครับ " กรรมการคนที่สองตะโกนบอกผู้ประกาศก่อนเหล่มามองฉันก่อนจะอุ้มกรรมการอีกคนออกไป
" ชิ! ท่าทางฝีมือไม่ใช่เล่นเหะ ถึงกับมองเห็นเข็มพิษเล็กที่ฉันปักไว้เลยสินะ คิดว่าจะเนียนกับสนามแล้วเชียวว " ฉันพึมพำกับตัวเอง
วันจันทร์ที่ 2 มีนาคม พ.ศ. 2558
วันอาทิตย์ที่ 17 มิถุนายน พ.ศ. 2555
นิยายหัดเขียน
ท้องฟ้าเปิดแสงอาทิตย์ค่อยๆสอดส่อง ผ่านลงมายังหน้าของฉันที่กำลังหลับอยู่บนเก้าอี้ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
" ริชชชชชชช ... " ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาพลางอุทานออกมาเป็นชื่อใครบางคน พลางมองสำรวจไปรอบๆ จนทั่วแล้วจึงถามตัวเองอยู่ในใจ ' ที่นี้ที่ไหน '
แต่แล้วก็เริ่มมีเสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายมาจากบริเวณใกล้เคียง ฉันไม่รอช้าเริ่มลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปยังต้นตอของเสียงทันที
" เร่เข้ามา เร่เข้ามา ! การประลองชิงเงินรางวัลจะเริ่มในอีก 15 นาทีเท่านั้น ใครยังไม่ได้ลงทะเบียนรีบมาเร็ว " ทหารอ้วนคนนึงตะโกน
" นี้ ๆ ! ฉันว่านะใครเข้าไปลงชื่อประลองก็โง่เต็มทีแล้ว เพราะคู่ต่อสู้แต่ละคน เป็นยอดฝีมือมีชื่อทั้งนั้น มีแต่เจ็บตัวฟรีเปล่าๆ " แม่ค้าผมแดงพูดขึ้น
" ฉันก็ว่าแบบนั้นแหล่ะ แต่ยังไงซะมีการประลองก็ทำให้ของร้านพวกเราได้ขายมากขึ้นนะ ฮ๊า ฮ๊ะ ฮ๊ะ ฮ๊ะ " แม่ค้าผมส้มพูดขึ้นพลางหัวเราะอย่างไม่เกรงใจใคร
' พลั่ก !! . . . ' เหมือนมีใคนบางคนชนเข้ามาเต็มหลังฉันอย่างไม่เกรงใจ จนเซเข้าถึงหน้า ทหารอ้วนคนนั้นพอดี
" เห้ ! นายจะสมัครใช่มั้ย บอกชื่อนายมา แต่ฉันไม่รับประกันความปลอดภัยในชีวิตนายหลอกนะ หนุ่มน้อย " ทหารอ้วนไม่รีรอรีบถามทันควัน
" เอ่อ ผม ผม..จำชื่อตัวเองไม่ได้ " เขาถามชื่อฉัน แต่ฉันนึกยังไง ก็นึกชื่อตัวเองไม่ออก
" โอเค .. นายนี้หยิ่งใช้ได้นะหนุ่มน้อย แค่ชื่อยังไม่ยอมบอกเลย แต่ไม่เป็นไร ฉันจะลงชื่อให้ว่า โนเนม ละกัน "
" เอาหล่ะ ! นายเข้าไปรอที่ห้องพักของผู้ร่วมประลองก่อนละกัน เดินตรงเข้าไปเลี้ยวขวานะ " ทหารอ้วนพูดต่อพลางถีบหลังชั้นเข้าไปชั้นเข้าไปข้างใน
"อูย.. เจ็บ.เจ็บ " ฉันเดินเข้าไปตามที่ทหารอ้วนคนนั้นบอก ฉันเดาว่าเหมือนว่าจะมีคนลงแข่งน้อย จนกลัวไม่มีคนดู เวลาคนเข้ามาถึงรีบๆลงทะเบียนให้ เร็วแปลกๆ
เมื่อเดินเข้ามาข้างในห้องพักผู้เข้าร่วมการประลอง ฉันลองมองดูรอบๆ มันดูเหมือนห้องโถงขนาดใหญ่ มีผู้เข้าร่วมแข่งขันคนอื่นๆ นั่งพักกันอยู่ เพียงแค่ 30 กว่าคน
ท่าทางแต่ละคนแตกต่างกันไปเหมือนว่ามาจากต่างถิ่นต่างแดน แต่ท่าทางมีฝีมือไม่ใช่ย่อย
" นี่ ! เจ้าหนูทำไมถึงมาประลองกันล่ะ " ชายชราคนนึ่งเดินเข้ามาถามฉัน ฉันไม่ทันรู้เลยว่าเขาเข้ามา
" ผมหิวข้าวก็เลยกะว่าจะลองมาประลอง หาเงินไปซื้อข้าวกินน่ะ " ฉันตอบไปตรงๆ
" ยังไงก็ระวังตัวให้ดีล่ะหนุ่มน้อย คนที่นี้หน่ะต่างมีฝีมือไม่ใช่ย่อยนะ ยังไงก็รักษาชีวิตไว้จนถึงตอนที่จะได้สู้กับปู่ล่ะ " ชายชราคนนั้นพูดขึ้นแฝงรังสีอัมหิตออกมา พลางเดินจากไป
ฉันไม่คิดเลยว่า ชายชราที่ดูแก่ๆแบบนี้จะรังสีอัมหิตสูงถึงขนาดนี้ได้ ฝีมือคง ไม่ใช่ย่อยแน่เลย แต่ฉันยังแปลกใจอยู่ว่า ทำไมชั้นจำ พ่อแม่พี่น้อง เพื่อน หรือใครๆไม่ได้เลย แม้แต่ชื่อตัวเอง
แต่ฉันกลับจำได้แค่ว่า 'ต้องสู้ถึงจะอยู่รอด' นั้นเป็นเหตุที่ผลที่ฉันเลือกที่จะมาประลอง แม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม
" เทสๆ ... ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่ลานประลองที่ใหญ่ที่สุดในเมือง โซลไดร์ฟ การแข่งขันเป็นแบบ แบทเทิ้ลรอยัล ส่วนกติกาการแข่งขันมีอยู่ว่า เกมจะไม่จบจนกว่าในสนาม
จะเหลือผู้ร่วมประลองเพียงท่านเดียว ส่วนอุปกรณ์ อาวุธ ผู้เข้าร่วมประลองสามารถใช้อะไรก็ได้ และผู้เข้าร่วมแข่งขันทุกๆท่าน ห้ามโจมตีก่อนจะเริ่มการประลอง และห้ามโจมตีใส่ผู้ชมเป็นอันขาด
ขอให้ทุกๆท่านชมและประลองกันให้สนุกนะครับ " เสียงประกาศดังขึ้น ตามด้วยเสียงผู้ชมโห่ร้องกันพักใหญ่
การประลองเริ่มขึ้นได้ !!
ฉันมองไปรอบๆ พบกับสายตาของทุกคนเล็งมาที่ฉันคนเดียวตามด้วยเสียงตะโกนกันมาติดๆ
"เรามาจัดปาร์ตี้ต้อนรับเด็กน้อย ด้วยการให้เป็นศพๆแรกกันเถอะ "
"ฉันขอลงมือเอง"
"ข้าตัวใหญ่สุด ข้าขอละกัน"
"เห้ย! ในฐานะที่ฉันแก่สุด เรามาลงมือพร้อมกันดีกว่า" ปู่คนที่พูดคุยกับฉันก่อนเริ่มประลอง ตะโกนขึ้น
ตอนนี้ทุกๆคน เล็งสายตาพร้อมส่งสายตาอำมหิตมาที่ฉัน ประมาณว่า "ฉันต้องได้เป็นคนฆ่าแก"
แต่ฉันกลับคิดว่า 'ถ้าทุกคนเล็งมาที่ฉัน มันจะได้จบลงไวๆ ละฉันจะได้ไปหาซื้อไรกิน'
" ฆ่ามัน !!! " คนตัวใหญ่สุดตะโกน ตามด้วยดาบ หอก สารพัดอาวุธใกล้ ไกล และ เวทมนย์ ตรงมาที่ฉัน
" ย๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา !! "
โปรดติดตามตอนต่อไป . . .
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)